ಬಯಲ ಹುಡಿ

ಮನೇಲಿ ಕೂತು ಕೂತು ಬೇಜಾರಾಗಿ ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು ಜೋಳದ ಕೂಡ್ಲಿಗಿ ಟಾರು ರೋಡುನಗುಂಟ ಹೊರಟೆ. ದೂರದೂರಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ಮೋಡಗಳೆಲ್ಲಾ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಆಲಿಂಗನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸ್ವಾಗತಿಸುತಿದ್ದವು. ಸೂರ್ಯ ಒಬ್ಬನೇ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕದ್ದು ಕೂತು ಇಣುಕುತಿದ್ದ. ನಾಲ್ಕೈದು ದಿನಗಳ ಮಳೆಗೆ ನೆಲ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಹಸಿರು ಹಾಸಿತ್ತು, ಪಳುವಕ್ಕನ ಗುಂಡಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದ್ದ ನೀರಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಆರಾಮಾಗಿ ಸುಖಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಈರಯ್ಯಜ್ಜ ಅಲ್ಲೇ ಮರದಡಿಯ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಅಂಡಚ್ಚಿ ಗಣೇಶ ಬೀಡಿ ಸೇದಿ ಬುಸ್ಸೆಂದು ಹೊಗೆ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಚಳಿಯ ಪರಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ದೇಹದ ಭಾಗಗಳನೆಲ್ಲಾ ತುರಿಸಿಕೊಂಡು ಹಾ ಹಾ ಹಾಅ~~~ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಸದ್ದೊರಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆತನೆಡೆಗೊಂದು ಲುಕ್ಕು ಕೊಟ್ಟು ಹೊರಟೆ, ಆತ ಮಾತ್ರ ಫಳ್ಳೆಂದು ಹಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಬಾಯ ತೆಗೆದು ನಕ್ಕೇಬಿಟ್ಟ. ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಸಂಕಮ್ಮಜ್ಜಿ ಕಟ್ಟಿಗೆಗಳ ಹೊರೆ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಎತ್ತಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಕಷ್ಟಪಡುತಿತ್ತು, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊರೆಯ ಎತ್ತಿ ತಲೆ ಮೇಲಿಟ್ಟೆ, ಕೆಳಗಿದ್ದ ಬುತ್ತಿಗಂಟನ್ನು ಕೈಯಾಗ ಕೊಡು ಅಂತು ಕೊಟ್ಟೆ, ನಸ್ಯಾಪುಡಿಗೆ ಕಪ್ಪಗಿದ್ದ ಹಲ್ಲು ಬಿಟ್ಟು ನಗು ಬೀರಿತು ಮುದುಕಿ. ಊರಿಂದ ತುಸು ದೂರ ಬಂದವನೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಸೇಂಗಾ ಹಾಕಿದ್ದ ಹೊಲದ್ದಲ್ಲಿ ಕೂತೆ. ಸಣ್ಣಗೆ ಬೆಳಕು ಕರಗುತಲಿತ್ತು, ಕಾಡುಗತ್ತಲು ತುಂಬಿದ್ದ ಮನಸ್ಸಲ್ಯಾರೋ ಲಾಟ...

ಮರಳು ದಿಬ್ಬಗಳ ಮೇಲೆ ಓಡುತಿದ್ದನೊಬ್ಬ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಉಸಿರ ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ತನ್ನದೇ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಗುರುತೂ ಇಲ್ಲ, ಬಣಗುಡುವ ಮರಳುಗಾಡಲ್ಲಿ ಜೀಗುಡುವ ಸದ್ದಿನ ಹೊರತು ಮತ್ತೇನು ಇಲ್ಲ ದೂರದಲ್ಯಾರೋ ಕಾಣುತಿದ್ದಾರೆಂದು ಅವರಿಂದೆರಡು ಹನಿ ನೀರು ಸಿಕ್ಕು, ಒಣಗಿಹ ಬಾಯ ದಾಹ ತೀರೀತೆಂಬ ಆಸೆಗುದುರೆಯನೇರಿ ಬಿಸಿಲಗುದುರೆಯ ಹಿಂದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಓಡುತಿದ್ದಾನೆ ಕಾಲಿಗತ್ತಿದ ಉಸುಕು ಓಡಬೇಡೆಂದು ತಡೆಯಲಾಗದೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಉದುರುತ್ತಿದೆ ಬಿಸಿಲಗನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಅವೆಲ್ಲವೂ ಭ್ರಮೆಯ ಬಿಂಬವಷ್ಟೆ. ಇನ್ನೂ ಓಡುತಿದ್ದಾನೆ, ವಾಸ್ತವದ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಓಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾನೆ

ಹಸಿರು ಸೀರೆ ರವಿಕೆಯ ಉಟ್ಟು, ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಹಣೆಗೆ ಕೆಂಪು ಬೊಟ್ಟನಿಟ್ಟು, ಮುಡಿಯ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಘಮ ಬೀರೊ ಹೂವಮುಟ್ಟು, ಸುರಿಯುತಿರೊ ಸೋನೆ ಮಳೆಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ನಿಂತಿಹಳು ಈಕೆ, ಹನಿಗಳಾಲಿಂಗನಕೆ ನೆನೆದಷ್ಟು ಹಸನಾಕೆ, ಹಕ್ಕಿಪಕ್ಕಿಗಳ ಕಲರವಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮೆರಗು, ಹರಿವ ತೊರೆಗಳಿಗೆ ಸಾಗುತಿಹ ದಾರಿಗಾಗದೆ ಬೆರಗು, ಗಿಡ ಹಸಿರು, ಮರ ಹಸಿರು ನೆಲವೆಲ್ಲ ಹಸಿರು, ಅಷ್ಟೇಕೆ ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆಗಳೆ ಹಸಿರು, ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಕೆ ಕಾರಣಳು ಭುವಿಗೊಡತಿ, ಜಗಕೊಡತಿ ಈ ಭೂಮಾತೆಯು ತಾನೆ ಇವಳು ವಸುಂಧರೆಯು ಸಿಟ್ಟು ಬಂದರೆ ಬರ, ಅಳು ಬಂದರೆ ನೆರೆ, ಇವಳ ನಗುಮೊಗದಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲ ಸೌಖ್ಯ.

ಕೆರೆ ದಂಡೆಗೆ ತಳ ಹಚ್ಚಿ ಕೂತೆ ಯಾಕೋ ಮೌನ ಎಂದೆನಿಸುತಿತ್ತು ಸಾಲು ಸಾಲು ಅಲೆಗಳು ಹತ್ತಿರತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಾ ಏನನ್ನೋ ಹೇಳುತಿದ್ದವು, ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತಿತ್ತು, ನನ್ನುಸುರಿನ ಸದ್ದು ಕಿವಿಯ ಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಕೇಳುವಷ್ಟು ನಿಶ್ಯಬ್ದ, ತಣ್ಣಗಿನ ಗಾಳಿಗಮಲು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಲೋಕಸಂಚಾರಿಯಂತೆ ತಿರುಗುತಿತ್ತು. ನೀಲಿ ಬಾನು ಕಪ್ಪಿಕ್ಕುತಿತ್ತು ಆ ನೀರವ ಮೌನಕ್ಕೆ, ಮೋಡ ಮೋಡ ಕೂಡಿದಷ್ಟು ಮೌನಕ್ಕೆ ವಧುವಿನ ಮೆರಗು ಬಾನಿಗೊಚ್ಚಿದ ಸೆರಗು ಮೀನುಗಳ ಪಿಸುಮಾತು ಕೇಳಿಸುವಷ್ಟು, ಅಲೆಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ದಂಡೆಗಿಕ್ಕುತಿದ್ದ ಮುತ್ತಿನಿ ಸದ್ದು ಕೇಳುವಷ್ಟು ಮೌನ ಆವರಿಸಿದೆ....ಹಿತವಾಗಿದೆ....

ನಮ್ಮೊಡಲ ಬಗೆ ಬಗೆದು ರಕುತ ಹೀರುತಿದ್ದಾರೆ, ಚೂರು ಚೂರಾಗಿ ತುಂಡರಿಸಿ ಬೀದಿಗಿಟ್ಟು ಮಾರುತಿದ್ದಾರೆ. ಮಾತನಾಡಲಾರದಂತೆ ನಾಲಿಗೆ ಕತ್ತರಿಸಿ ಒಗೆದಿದ್ದಾರೆ, ವಿರುದ್ಧ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತದಂತೆ ಮೌನವಾಗಿಸಿದ್ದಾರೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆದರೂ ಸುಮ್ಮನೇ ಇದ್ದೇವೆ ಮೂಕ ಪಶುಗಳಂತೆ ಕಟೆ ಕಟೆದು ಚೂರಾದ ಬಂಡೆ ಕಲ್ಲುಗಳಂತೆ ಬೆರಳುಗಳನೆಲ್ಲ ಕೂಡಿಸಿ ಮುಷ್ಠಿಯಾಗುವ ಬನ್ನಿ ಸಾವೇ ಹೆದರಬೇಕು ನಮಗೆ ವ್ಯಾಘ್ರವಾಗುವ ಬನ್ನಿ ಹಣದ ಮದದಿಂದ ಮೆರೆದವರ ಉದರಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಕದಲದೇ ನಿಂತು ಕರುಳ ಕಿತ್ತು ಮೋಡಗಳೇ ಚದುರುವಂತೆ ಕೇಕೆ ಹಾಕಿ ನಮ್ಮವರ ಘೋರಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮಹಲುಗಳ ಕಟ್ಟಿ ಮೆರೆದಿದ್ದಾರೆ, ಕಂದಮ್ಮಗಳೆದೆಯ ಬಗೆದು ಕ್ರೌರ್ಯವೆಸದ್ದಾರೆ ಕತ್ತರಿಸ ಬನ್ನಿ, ಕೊಚ್ಚಿಹಾಕುವ ಬನ್ನಿ ಕಾರ್ಮುಗಿಲ ಕಪ್ಪು ತೊರೆದು ಕೆಂಪು ರಕುತವಾಗಬೇಕು ನೀಲಸಾಗರ ಕರಗಿ ಘೋರ ಕೆಂಪಾಗಬೇಕು

ನಡೆದ ಹಾದಿಯಗುಂಟ ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳುಗಳದೇ ಕಾರುಬಾರು ಸುರಿಯುತಿಹ ರಕುತದ ಪರಿವೇ ಇಲ್ಲದೇ ಹಾಗೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ನೋವಾಗಿ ಮುಖವ ಕಿವುಚಲಿಲ್ಲ ಹಸನ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೇ ಚಲಿಸುತಿದ್ದಾನೆ, ಗಾಳಿ ಗಮಲಿನಂತೆ. ಎಲ್ಲೆಗಳನೆಲ್ಲಾ ಮೀರಿ ಎಲ್ಲಿಂದೆಲ್ಲಿಗೋ ಚಲಿಸುತಿದ್ದಾನೆ ನದಿಯಂತೆ, ಜಗದ ಕ್ರೂರತನದ ಕಾವಿಗೆ ಕರಗಿ ಹರಿಯುತಿದ್ದಾನೆ, ಬರೀ ಕತ್ತಲೆಯೇ ತುಂಬಿ ಜೀ ಗುಡುವಾಗ ಮೇಣವಾಗಿ ಬೆಳಕಿತ್ತು ಜಿನುಗುತಿದ್ದಾನೆ, ನಾನು ನಾನೆಂಬ ಅಹಂಗಳೇ ತಾಂಡವವಾಡುವಾಗ ಅವುಗಳ ಮುಖವಾಡ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಗಳನೆಲ್ಲ್ಲಾಕಳಚಿ ನಗ್ನವಾಗಿಸಿದ್ದಾನೆ, ಕ್ರೌರ್ಯತನದ ಕಸವ ಗುಡಿಸೊ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಸಣ್ಣಗಿನ ದೀಪದಂತಿದಾನೆ ಹುಡುಕಬೇಕಷ್ಟೇ ನಾವು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಆತನನ್ನು, ನಮ್ಮ ಮನಸಂತಿದ್ದಾನೆ